Mięso.

Kilka razy w przeciągu ostatnich dni pojawiał się ten fragment Ewangelii Jana. Aż do znudzenia. Ale. Jest piękny, głęboki, wielki. Może i trudny. Ale św. Jan tak miał, pisał duchowo, płynął poezją. A ja w sumie dzisiaj tylko dwie myśli chcę Ci zostawić.

Słowo stało się Ciałem. Jak by tak sięgnąć do greckiego, to jest tu słowo: sarx. Dosłownie: mięso; tudzież: substancja, która pokrywa kości i jest przesiąknięta krwią. Niezwykle to brzmi. Że Bóg wziął na mieszkanie ciało. Mięso. Że wziął na siebie ograniczenia, które z naszym ciałem (mięsem) się wiążą. Że wziął na siebie słabości naszej natury. By to podnieść. Ogarniasz?

Ja nie. Ale to mnie podnosi. Bo On nie chciał stwarzać pozoru. Nie chciał „na niby”. Chciał naprawdę. Chciał nawet wiedzieć, jak to jest się przeziębić i sobie kichnąć. Bóg stał się mięsem. Jakkolwiek dziwnie to brzmi.

My tak czasem myślimy, że On jest daleki. Często Mu się to zarzuca. A przecież był, jest tak blisko, że już bardziej się nie da. To pocieszające jest, bo On naprawdę wszedł w Twoje buty. Bez udawania. I powiedział: wiem, jak Ci jest. I chce Ci z tym pomóc. On się poniżył, żeby pomóc Ci wstać.

Zamieszkało między nami. Dosłownie: rozbiło namiot pośród nas. Namiot w optyce Starego Testamentu to symbol Bożej obecności, bliskości, dostępności. I wiesz co? On stał się dla nas dostępny na full, Jego czat ma ciągle status: dostępny. 

To mnie niesie. Niech poniesie i Ciebie. Że On jest bardzo blisko i ogarnia Twoją codzienność. Jutro ruszysz w pracę, zajęcia, dramaty, radości. A On chętnie pójdzie z Tobą. Chętnie rozbije namiot w Twojej codzienności. Udostępnij Mu tylko miejsce. Niech przycupnie. A jak już przycupnie, to Cię będzie błogosławił. Daj Mu szansę.

On będąc niewidzialnym Bogiem * ukazał się naszym oczom w ludzkim ciele, * zrodzony przed wiekami zaczął istnieć w czasie, * aby podźwignąć wszystko, co grzech poniżył, * odnowić całe stworzenie * i zbłąkaną ludzkość * doprowadzić do Królestwa niebieskiego. [ 2 prefacja o Bożym Narodzeniu ]

+