Kiedy mam beton

Łukasz 18,1-8

W seminarium mieliśmy świetnych kierowników duchowych. Jeden z nich, o. Józef, prawie na każdej konferencji mówił o modlitwie. I powiedział kiedyś, że to właśnie ona będzie największym wyzwaniem dla nas – kapłanów. Że to o nią będzie najwięcej walki. Wcale nie o celibat, kobiety, przywiązanie do kasy, ale o modlitwę. To prawda. Czasem bywa słabo.

A mimo, że bywa z nią słabo, to jedynie ona nadaje smak chrześcijaństwu. Bez niej chrześcijanin usycha. Dostaje duchowego zawału. No. Modlitwa to coś bardzo istotnego.

Ja bym chciał dzisiaj rzec o jednej rzeczy związanej z modlitwą. Mianowicie: o betonie. Bo czasem zdarza się w życiu duchowym wielki beton. Modlisz się i nic. Poświęcasz czas na spotkanie z Jezusem i normalnie jest tak, jakby ktoś Ci wylewkę betonu na serce zrobił. Ni czucia, ni myśli, ni poruszenia, ni nic. Beton.

I co robić, kiedy się beton pojawi?

Modlić dalej. Być wytrwałym. Naprzykrzać się. Nie rezygnować. Przebijać ten beton. Brać kilof Ducha Świętego i napierniczać. I cierpliwie czekać, aż będzie światło.

Jezus mówi o wytrwałości. On się zna. Wiele czasu Mu zeszło na rozmowę z Ojcem. Może i On – jako Człowiek – miał chwile betonu? Ewangelista Łukasz pokazuje, że Jezus często i gęsto się modlił. Bo wiedział, że warto.

Także więc. Walcz o modlitwę. Wyznacz sobie codziennie czas. Módl się, nawet, jak jest słabo. Nawet, gdy za oknem plucha. Gdy jest deprecha jesienna. Gdy nic nie czujesz.

Spotykaj się z Jezusem zawsze i wszędzie. Bo na tym wygrasz.

Bo: „Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę” (Łk 18, 7).

Módl się żeby żyć. Żeby ogarniać. Może teraz nie rozumiesz. Bo jest beton. Ale potem, za jakiś czas, będzie trawa. Tylko wytrwaj i spotykaj się z Nim.

„Pytasz mnie: po co się modlić? Odpowiadam ci: aby żyć. Tak, by naprawdę żyć, trzeba się modlić. Aby żyć i kochać, bo życie bez miłości nie jest życiem. To samotność w pustce, więzienie i smutek. Tylko ten, kto kocha, prawdziwie żyje. I tylko ten kocha, kto czuje się kochany, ogarnięty i przemieniony przez miłość. Jak roślina wydaje owoce tylko wtedy, gdy ogarną ją promienie słońca, tak ludzkie serce nie otworzy się na pełne i prawdziwe życie, jeśli nie dotknie go miłość. A zatem miłość rodzi się ze spotkania i żyje dzięki spotkaniu z miłością Bożą, największą i najprawdziwszą miłością ze wszelkich możliwych miłości, a nawet miłością wykraczającą poza wszelkie nasze definicje i wszystkie nasze możliwości. Modląc się, pozwalamy miłować się Bogu i wciąż od nowa rodzimy się do miłości. Dlatego też ten, kto się modli, żyje w czasie i dla wieczności. A ten, kto się nie modli? Taki człowiek wystawia się na ryzyko wewnętrznej śmierci, gdyż prędzej czy później zabraknie mu powietrza do oddychania, ciepła do życia, światła, by widzieć, pożywienia do wzrastania i radości, żeby nadać sens życiu” [ Bruno Forte ].

+