pozwól sobie na ból

J 12, 24-26

Wyłapałem w Internecie, że my Polacy, jesteśmy rekordzistami Europy w pochłanianiu środków przeciwbólowych. Rocznie łykamy 2 miliardy przeciwbólowych dropsów. Ciekawe to. Że tak chętnie uciekamy w środki, które uśmierzają nam ból. To rzecz normalna. Nie chcemy go czuć. Czasem jednak zamiast zająć się tym, co go powoduje, „leczymy” tylko objawy. To już jest jednak głupie.

Ból jest elementem życia. Jest ważnym nośnikiem informacji. W życiu duchowym też. W relacji z Jezusem nie można od niego uciekać. W chodzenie za Jezusem wpisane jest zmaganie się, cierpienie. Wybór Jezusa ma swoje koszty. I nie ma co się czarować.

Tak sobie w ogóle myślę, że chrześcijaństwo cukierkowe, które mnie nie kosztuje, które nie stawia mi wymagań, jest zakłamanym chrześcijaństwem. Idąc za Jezusem ciągle się konfrontujemy. Ciągle walczymy. I nierzadko trzeba coś porzucić.

 W takim duchu czytam dzisiaj Słowo. W duchu bólu. W sensie, że Jezus nie słodzi. Mówi: „będzie ciężko. Będzie Cię to kosztować”. Ale nie trzeba się bać. Bo to jest po coś. To jest dla pełni życia. No, ale trzeba zakasać te rękawy i iść ciachać wszystkie chwasty, które mi życie wysysają.

I ta nienawiść życia. Oczywiście, Jemu nie chodzi o to, że mam się teraz dwie godziny dziennie biczować i obchodzić z niechęcią do samego siebie. Nie. W tej nienawiści chodzi o zdrowy dystans do tego, co się dzieje w ciągu mojego dnia. Wiesz, taki zdrowy dystans do życia, tego co przemija. Że nie wszystko ode mnie zależy. Że moje zachcianki nie są najważniejsze. Że to Jezus prowadzi, za moją łaskawą zgodą.

I cytuję poniżej mojego Kierownika Duchowego, Ojca Józefa Pierzchalskiego ( link do strony: KLIK). Kapitalny komentarz:

„Obumrzeć, to przestać być tym, czym było się wcześniej. Kiedy obumieram, powstaje ze mnie nowe życie, daję początek odwadze, męstwu, wierze, miłości. Obumrzeć, to pozwolić odejść temu, co blokowało moją przemianę, nawrócenie. Kiedy boję się tracić, nie mogę się rozwijać zarówno duchowo jak i moralnie. Obumieranie jest jakimś koniecznym zapomnieniem o sobie, o czasie dla siebie, aby on został przeznaczony dla innych. Coś trzeba stracić, żeby wiele dać. Jezus umiera dając miłość. Staje się dostępny dla każdego. Kto umiera dla siebie, staje się dostępny dla innych, karmi wielu.

Potrzeba naszej gotowości do umierania, oderwania się od siebie. Nasze życie wydaje plon tylko wtedy, gdy się go kurczowo nie trzymamy.

Można kochać swoje życie zatrzymując się na tym, co doczesne. Wówczas w moich pragnieniach, marzeniach, dążeniach nie będzie tej pełni, za którą tęskni, woła moje serce, moje człowieczeństwo. Kochać swoje życie, to ograniczyć je wyłącznie do potrzeb i pragnień świata widzialnego. Takie podejście oznacza tracenie życia, pozbawianie go zasadniczego wymiaru, jakim jest życie duchowe. Nienawidzenie swojego życia na tym świecie, to stawianie, jako pierwsze tego, co docelowe dla człowieka: wieczności, zbawienia, Boga”.

Weź walcz. Zmagaj się. Nie stój w miejscu. Nie bój się zmian. Warto.

+